Laatst zat ik in de auto een podcast te luisteren van Alledaagse Vragen. De aflevering ving meteen aan met de vraag: “Het is best algemeen bekend dat in China hondenvlees als een delicatesse beschouwd wordt, maar wíj́ zien honden echt als huisdieren. Nu vroeg ik me af: mag je in Nederland eigenlijk zomaar je huisdier opeten?”
Toevallig las ik eerder die week over het onderzoek waaruit bleek dat een derde van de mensen met een (Zuid-)Oost-Aziatische achtergrond het afgelopen jaar discriminatie heeft ervaren. Een poosje nadat ik uitgestapt was, besloot ik toch maar op te zoeken wanneer deze aflevering was uitgebracht. Ik was namelijk benieuwd hoe lang het geleden was dat iemand zo’n vraag durfde te stellen, nu er meerdere NPO-series over China zijn gemaakt door Ruben Terlou en Korea helemaal in is. Maar wat bleek: het was net geplaatst!
Ik hoop dat het inmiddels ook algemeen bekend is dat niet overal in China hond wordt gegeten, maar slechts op een select aantal plekken die vooral in het zuiden liggen. Mijn ouders hebben namelijk sinds enkele jaren zelf ook een hond. Een caramelkleurige Australian Labradoodle van 9 kg. Het is alweer een tijdje geleden dat ze onderdeel is van ons gezin, maar ik vraag me tijdens het uitlaten nog steeds soms af wat mensen denken als ze iemand met een Aziatisch uiterlijk op straat zien lopen met een klein hondje.
Volgens mij was mijn moeder degene die het als eerste van ons opmerkte. Als we met de hond lopen, lijkt het alsof mensen ons toch vaker spontaan begroeten. Dat is niet alleen bij andere mensen die hun trouwe viervoeter aan het uitlaten zijn, maar ook willekeurige voorbijgangers. Ziet men je wellicht niet als een buitenlander die allemaal rare dingen eet, maar meer als ‘één van hen’? Gewoon iemand die ook elke dag met een klein harig wezen aan een touwtje door de wijk loopt en met een plastic zakje het eindproduct opraapt dat het kwispelende schepsel produceert na het nuttigen van slachtafval dat verwerkt is tot knapperige brokjes.
Door de podcast moest ik ook denken aan de tijd dat we onze hond net hadden en ze nog maar een puppy van 1,6 kg was. Om te kijken hoeveel ze gegroeid was, wilden mijn ouders haar wegen. Echter, ze was nog te licht voor de gewone-mensen-weegschaal, dus een van hen bedacht: laten we de keukenweegschaal proberen! Al gauw bleek dat de puppy niet durfde te zitten op het koude, metalen vlak van circa 15 centimeter breed. Toen kwam mijn moeder met het lumineuze idee om een aluminium ovenschaal op de keukenweegschaal te doen en haar dáár vervolgens op te laten zitten.
Voor zover ik weet, keek gelukkig niemand op dat moment door ons keukenraam. Anders had waarschijnlijk de dierenbescherming bij ons op de stoep gestaan.
Geef een reactie