Ik zucht diep terwijl ik op mijn telefoon scrol. ‘Aziatische Nederlanders ervaren net zoveel discriminatie als andere minderheden,’ melden de verschillende media. Dit blijkt uit een recent onderzoek dat is uitgevoerd door onder andere de Universiteit van Amsterdam en de Fontys Hogeschool Pedagogiek in Tilburg. Zo gaf ruim een derde van de respondenten aan afgelopen jaar discriminatie te hebben ervaren. Voor mensen met een Chinese achtergrond is dit percentage zelfs de helft.
De ernst van de statistieken wringt, maar wat me nog meer stoort is de term die gebezigd wordt. “Aziatische Nederlander? Waarom niet Nederlandse Aziaat?”, vraag ik me af.
Puur feitelijk gezien, zou ik eerder verwachten dat iemand zoals ik, van wie de hele stamboom uit Chinezen bestaat, in eerste instantie een Aziaat wordt genoemd. Zo ben ik immers ‘ter wereld gekomen’, om het netjes uit te drukken. Dat ik me vervolgens bleek te bevinden in een land ten noordwesten van Europa dat grenst aan de Noordzee, is een bijkomstigheid die door het lot destijds is bepaald. Om dit detail aan te duiden, plaats je de toevoeging ‘Nederlands’ ervoor. Hiermee kom ik dus uit op Nederlandse Aziaat.
Wellicht is de term Aziatische Nederlander, net zoals veel culturele verschijnselen, over komen waaien uit de Verenigde Staten. Daar kunnen ze er namelijk ook wat van. Zo kun je ‘African American’ zijn, ‘Mexican American’ of ‘Irish American’. Er is zelfs een hele Wikipedia-pagina aan gewijd. Het zou me niets verbazen als men het onbewust heeft overgenomen, in de hoop dat de ingezetenen van de lage landen zich ook trotse vaderlandslievende bewoners zouden voelen.
Maar goed, gevoelsmatig zou ik mezelf ook een Aziatische Nederlander noemen. Stiekem voel ik me van binnen toch nét ietsje Nederlandser dan Aziaat of Chinees. Dat zal wel komen doordat ik op een categoriaal gymnasium heb gezeten tijdens mijn middelbareschooltijd, waarna ik rechten ben gaan studeren aan de Universiteit van Amsterdam, waar ik belandde in de wereld van quinoa-salades, avocado-toast en latte macchiato’s – met havermelk – veelal omringd door witte medestudenten die eruitzagen alsof ze uit een H&M-commercial waren gestapt.
Of komt het wellicht doordat ik besloot om bij een studentenvereniging te gaan waar doordeweeks tot diep in de nacht bier werd weggewerkt alsof het water is, terwijl andere Aziatische studenten van mijn leeftijd waarschijnlijk op dat moment moesten ploegen in de zaak van hun ouders en geen ander contact hadden met de inheemse medemens? (Los van de bezoekers in het etablissement waar ze werkzaam waren of wat vluchtige contacten tijdens de pauze in de collegezaal.)
Misschien is dit wel de oplossing. Net als onze ouders zeven dagen per week werken en alleen andere Aziaten zien wanneer je op een verloren dag toch vrij hebt. Werken tot je erbij neervalt, zodat je geen tijd hebt om geconfronteerd te worden met enge mensen die racistische dingen naar je roepen.
Geef een reactie