‘Nice man, ben wel jaloers,’ reageerde mijn goede vriend Max* nadat ik vorige week mijn nieuwste blog had gedeeld in onze groeps-chat.
Ik vroeg wat hij precies bedoelde, waarop hij stuurde: ‘Vooral het gebrek aan sterke katers, maar ook de creativiteit en openheid waarmee je schrijft.’
Toen ik dit las, moest ik ineens weer terugdenken aan hetgeen ik een paar weken geleden al kort had aangestipt in mijn blogpost over social media-gebruik. Ik besefte dat ik zelf misschien ook (onbedoeld) bijdraag aan een van de grote kwalen van dit tijdperk:
Perfectionisme
We streven tegenwoordig vrijwel allemaal naar perfectie, maar wat we op internet, en dan vooral social media zien, geeft een heel vertekend beeld.
Zoals ik eerder schreef, zie je op platforms zoals Facebook en Instagram alleen maar het eindresultaat van iemands werk, zonder het proces dat daaraan voorafgaat.
Ik kan me voorstellen dat het voor iemand die mijn blogs volgt, lijkt alsof ik heel makkelijk schrijf. Zelf heb ik het heel anders ervaren.
Hoe het allemaal begon
Sinds ik me kan herinneren heb ik lezen en schrijven altijd wel leuk gevonden, maar op de middelbare school haalde ik meestal zesjes bij Nederlands voor mijn betogen en literatuuropdrachten.
Wel heb ik een keer een tien gehaald voor een oefen-essay bij Engels, maar de docent benadrukte erbij dat mijn tekst niet perfect was en dat ik (slechts) aan alle criteria had voldaan om alle punten te behalen. Voor het echte essay had ik wederom nét een afgeronde zes.
Toch bleef ik gefascineerd door de verhalen die ik her en der las, en dacht ik: Dat wil ik ook kunnen. In de zomer van 2017 ben ik toch maar een paar schrijfcursussen gaan volgen, waaronder een over bloggen, en heb toen deze site opgezet.
Op mijn eerste paar blogs kreeg ik leuke reacties van de mensen om mij heen. Echter, toen het hectische studentenleven weer begon, bleek het toch lastig te zijn om steeds onderwerpen te bedenken om over te schrijven.
Heden ten dage
Terug naar mijn app-gesprek met Max. Uiteindelijk antwoordde ik hem:
‘Ik ken dat gevoel, dus ik kan je verzekeren dat het voor mij eerst ook heel lang duurde voordat er iets op het scherm/papier kwam. Nu ik het vaker doe, gaat het ook steeds makkelijker. Ik houd ook een lijstje bij met allemaal ideeën voor momenten dat ik inspiratieloos ben en dan pik ik er wat uit.’
(Nu ken je dus ook mijn gouden tip om het wekelijkse bloggen vol te houden.)
Ondanks dat ik zelf niet echt meer actief op social media kijk, merk ik in het dagelijkse leven dat ik ook nog steeds de drang heb om iets meteen te willen kunnen. Zeker nu ik tijdens mijn werkstudentschap zie hoeveel kennis mijn collega’s van alle zaken hebben.
Gelukkig laten ze regelmatig weten dat ik er ben om te leren en het niet raar is dat alles nieuw voor me is, maar toch.
Bij dezen een reminder aan mezelf, maar ook voor wie dit leest: Wees niet te hard voor jezelf. Neem de tijd en blijf het proberen, waar je ook mee bezig bent.
*Lees ook mijn interview met Max.